چند وقت مي‌شود
هر چه قصه،
هر چه شعر

با دلم
قهر كرده‌اند
جاده، آفتاب، گل
عابر پياده، پل
خانه‌ها، درخت‌ها، پرنده‌ها
هر كه، هر چه را نگاه مي‌كنم
خسته و كلافه‌اند
حرف تازه‌اي بزن!
شعر تازه‌اي بخوان!

حس تازه‌اي به من بده!
تا دوباره پا شوم
تا دوباره چون كبوتري
توي آسمان رها شوم
چند وقت مي‌شود
عشق در دلم قدم نمي‌زند!

هيچ‌كس،
دست بر دلم نمي‌زند

تا حالا فکرشو کردي چه خوب ميشه که برگردي؟

ميخشکه آب درياها ? خراب ميشه همه راهها

اگه کشتيم ما امروزو ميميرن همه فرداها

قيامت ميشه ما با هم نباشيم

نميچرخه فلک از هم جدا شيم

ديگه روزي نميمونه که شب شه

ديگه عاشق کجاست تا جون به لب شه

همه رودخونه هاي بي آب ?

شکست قامت مهتاب ?

ادامه در ادامه مطلب

آرزو دارم شبي عاشق شوي. آرزو دارم بفهمي درد را. تلخي

برخوردهاي سرد را. مي رسد روزي كه بي من لحظه ها را سر كني.

مي رسد روزي كه مرگ عشق را باور كني. مي رسد روزي كه شبها

در كنار عكس من نامه هاي كهنه ام را مو به مو از بر كني

عشق امانت با ارزشيه كه هر كسي تو قلبش ميزاره برايه همينه كه هر

وقت بخواي عشقت را از كسي پس بگيري بايد قلبش را بشكني

اگه براي تمام دنيا تو يک نفر هستي.براي من همه ي دنيايي..اي هم

نفس،زيباترين لحظاتم را به پاي ساده ترين دقايق زندگيت خواهم

ريخت... تا باز هم بداني که من عاشق ترين عاشقانت هستم



يادته يه روز بهم گفتي : هر وقت خواستي گريه کني برو زير بارون که

نکنه نامردي اشکاتو ببينه و بهتت بخنده ... گفتم : اگه بارون نبود چي ؟

گفتي : اگه چشماي قشنگ تو بباره آسمونم گريش مي گيره ... گفتم : يه

خواهش دارم . وقتي آسمون چشمام خواست بباره تنهام نزار . گفتي :

به چشم ... حالا امروز من دارم گريه مي کنم اما آسمون نمي باره ...

تو هم اون دور دورا ايستادي و بهم مي خندي

براي ان عاشق بي دل مي نويسم كه حرمت اشكهايم را ندانست
براي ان مينويسم كه معناي انتظار را ندانست،
چه روزها و شبهايي كه به يادش سپري كردم
براي ان مينويسم كه روزي دلش مهربان بود
مي نويسم تا بداند دل شكستن هنر نيست
نه دگر نگاهم را برايش هديه ميكنم ، نه دگر دم از فاصله ها ميزنم
و نه با شعرهايم دلتنگي ها را فرياد مي زنم
مي نويسم شايد نامهرباني هايش را باور كند

آرزوي من اينست که دو روز طولاني درکنار تو باشم فارغ از پشيماني
آرزوي من اينست يا شوي فراموشم يا که مثل غم هر شب گيرمت در آغوشم
آرزوي من اينست که تو مثل يک سايه سر پناه من باشي
لحظه تر گريه آرزوي من اينست نرم و عاشق و ساده
همسفر شوي با من در سکوت يک جاده آرزوي من اينست
هستي تو من باشم لحظه هاي هوشياري مستي تو من باشم

آرزوي من اينست تو غزال من باشي تک ستاره روشن در خيال من باشي
آرزوي من اينست در شبي پر از رويا  پيش ماه و تو باشم
لحظه اي لب دريا  آرزوي من اينست
از سفر نگويي تو تو هم آرزويي کن اوج آرزويي تو
آرزوي من اينست مثل ليلي و مجنون پيروي کنيم از عشق
اين جنون بي قانون آرزوي من اينست زير سقف اين دنيا
من براي تو باشم تو براي من تنها

چه تلخ محاکمه میشوند پائیز و زمستان که برای جان دادن به درخت جان میدهند وچه

ناعادلانه کمی انطرفتر همه چیز به اسم بهار تمام میشود.

از ظهر تا دم غروب طول کشید

 دشتی را شخم زدم تا دفنش کنم

 بد عادت شده بود

 جلوتر از من راه می رفت تا زودتر به تو برسد

سایه ام را می گویم

که خواب دیده بود تو به دیدارش آمده ای ....

دخترک رفت ولی زیر لب این را میگفت: او یقینا پی معشوق خودش می آید! ؛

پسرک ماند ولی روی لبش زمزمه بود: مطمئنا که پیشمان شده بر میگردد!،…..

عشق قربانی مظلوم غرور است هنوز...

عزیزم

جنگل سرخ خزان

بازيچه دست يار بودن

وقتی دیر رسیدم و با دیگری دیدمت

فهمیدم

که گاهی هرگز نرسیدن بهتر است از

دیر رسیدن...

بیا زیر باران بیا جان بگیریم

قانون تو تنهایی من است و تنهایی من قانون عشق
عشق ارمغان دلدادگیست و این سرنوشت سادگیست.
چه قانون عجیبی! چه ارمغان نجیبی و چه سرنوشت تلخ و غریبی!
که هر بار ستاره های زندگیت را با دستهای خود راهی آسمان پر ستاره کنی 
و خود در تنهایی و سکوت با چشمهای خیس از غرور پیوند ستاره ها را به نظاره نشینی
و خاموش و بی صدا به شادی ستاره های از تو گشته جدا دل خوش کنی
و باز هم تو بمانی و تنهایی و دوری…

همیشه بهم میگفتن تو چرا عاشق نمیشی چرا عشقی نداری؟

      ديدی                          عشقی

زندگی دفتری از خاطره هاست
خاطراتی که ز تلخی رگِ جان می گسلد

روزی از راه رسید
...
که پدر لحظه ی بدرودش بود
ناله در سینه ی تنگ
اشک در چشم غم آلودش بود
جز غم ورنج توانکاه نداشت
سینه اش سنگین بود
قوت آه نداشت.
با نگاهی می گفت:
پس از آن خستگی و پیری وبیماریها
دفتر عمر پدر را بستند
ای پسر جان بدرود

ای پسر جان بدرود.
لحظه ای رفت و از آن خسته نگاه
اثری هیچ نبود.
پدرم چشم ِغم آلوده ی حیرانش را
بست و دیگر نگشود....................

"هیچ چیز و هیچ کس،در هیچ جا،خالی ِ جایت را برایم کمی کم نکرد"

مردان هم قلب دارن فقط صدایشان، یواش تر از صدای قلب یک زن است!
مرد ها هم در خلوتشان برای عشقشان گریه میکنند!
شاید ندیده باشی؛ اما همیشه اشک هایشان را در آلبوم دلتنگیشان قاب میکنند!
هر وقت زن بودنت را میبینم...
سینه ام را به جلو میدهم،صدایم را کلفت تر میکنم ...
... تا مبادا...لرزش دست هایم را ببینی !
مرد که باشی ... دوست داری ... از نگاه یک زن مرد باشی، نه بخاطر زورِ بازوها ...

خسرو شکیبایی می گفت:

بعضی وقت ها

یکی,طوری می سوزونتت که هزار نفر نمیتونن خاموشت کنن،
بعضی وقت ها یکی طوری خاموشت میکنه که هزار نفر نمیتونن روشنت کنن!

اگه نیایی
می دونم آسمون رنگ چشای تو داره
می دونی شب مهتابی پیش تو کم می یاره
می دونم مرغهای ساحل واسه تو دم میزنن
می دونی شن های ساحل واسه تو جون میبازن
می دونم اگه بری همه اونا دق می کنن
می دونی بدون تو یه کنج غربت میمیرم
می دونم با رفتنت آرزوهام سراب میشه
می دونی اگه نیای بدون تو چه ها میشه
می دونم اگه بخوای می تونی باز تو بیای
تو بیای پا بزاری بازم روی دوتا چشام

پیداست هنوز شقایق نشدی
زندانی زندان دقایق نشدی
وقتی که مرا از دل خود می رانی
یعنی که تو هیچ وقت عاشق نشدی
زرد است که لبریز حقایق شده است
است که با درد موافق شده است تلخ
عاشق نشدی وگر نه می فهمیدی
پاییز بهاریست که عاشق شده است

جدایی درد بی درمان عشق است
جدایی حرف بی پایان عشق است
جدایی قصه های تلخ دارد
جدایی ناله های سخت دارد
جدایی شاه بی پایان عشق است
جدایی راز بی پایان عشق است
جدایی گریه وفریاد دارد
جدایی مرگ دارد درد دارد
خدایا دور کن درد جدایی
که بی زارم دگر از اشنایی

کودک زمزمه کرد: خدایا با من حرف بزن. و یک چکاوک در مرغزار نغمه سر داد. کودک نشنید.او فریاد کشید: خدایا! با من حرف بزن صدای رعد و برق آمد. اما کودک گوش نکرد. او به دور و برش نگاه کرد و گفت خدایا! بگذار تو را ببینم ستاره ای درخشید. اما کودک ندید. او فریاد کشید خدایا! معجزه کن نوزادی چشم به جهان گشود. اما کودک نفهمید. او از سر ناامیدی گریه سر داد و گفت: خدایا به من دست بزن. بگذار بدانم کجایی.خدا پایین آمد و بر سر کودک دست کشید. اما کودک دنبال یک پروانه کرد. او هیچ درنیافت و از آنجا دور شد

می دونی دل عاشق در مقابل دل معشوق بی دل ، مثل چیه ؟

دل عاشق مثل یه لامپ مهتابی سوخته است .

دلتو می اندازی زمین . جلوی پای دلبرت . می بینتش . سفیدی و پاکیشو . میبینه چقدر ظریفه. می بینه که فقط واسه

اونه که می تپه .
فکر میکنین معشوق بی دل چی کار می کنه ؟

میاد جلو . جلو و جلوتر . به دل عاشقش نگاه می کنه . یه قدم جلوتر میذاره .

پاشو میذاره روش . فشارش می ده و با نهایت خونسردی به صدای خرد شدن دل عاشقش گوش می ده .

می دونید فرق دل عاشق با اون لامپ مهتابی چیه ؟

دل عاشق میشکنه ، خرد می شه . نابود میشه . ولی آسیبی به پای معشوق بی دل نمی رسونه . پاشو نمی بره و

زخمی نمی کنه . بلکه به کف پاهای قاتلش بوسه می زنه.

باید فراموشت کنم /

چندیست تمرین می کنم /

من می توانم ! می شود ! /

آرام تلقین می کنم /

حالم ، نه ، اصلا خوب نیست ....تا بعد، بهتر می شود .... /

فکری برای این دلِ آرام غمگین می کنم /

من می پذیرم رفته ای /

و بر نمی گردی همین ! /

خود را برای درک این ، صد بار تحسین می کنم /

کم کم ز یادم می روی /

این روزگار و رسم اوست ! /

این جمله را با تلخی اش ، صد بار تضمین میکنم.

ساده می گویم عزیزم دل بریدن ساده نیست
چشمهای مهربانت را ندیدن ساده نیست

از زمان رفتنت خورشید را گم کرده ام
ناله های ابر را هر شب شنیدن ساده نیست

به خاطر روی زیبای تو بود
که نگاهم به روی هیچ کس خیره نماند
به خاطر دستان پر مهر و گرم تو بود
که دست هیچ کس را در هم نفشردم
به خاطر حرفهای عاشقانه تو بود
که حرفهای هیچ کس را باورنداشتم
به خاطر دل پاک تو بود
که پاکی باران را درک نکردم
به خاطر عشق بی ریای تو بود
که عشق هیچ کس را بی ریا ندانستم
به خاطر صدای دلنشین تو بود
که حتی صدای هزار نی روی دلم ننشست
و به خاطر خود تو بود
فقط به خاطر تو

عشق یعنی مستی و دیوانگی

عشق یعنی با جهان بیگانگی

عشق یعنی شب نخفتن تا سحر

عشق یعنی سجده ها با چشم تر

عشق یعنی سر به دار آویختن

عشق یعنی اشک حسرت ریختن

عشق یعنی در جهان رسوا شدن

عشق یعنی مست و بی پروا شدن

عشق یعنی سوختن یا ساختن

عشق یعنی زندگی را باختن

عشق یعنی انتظار و انتظار

عشق یعنی هرچه بینی عکس یار

عشق یعنی دیده بر در دوختن

عشق یعنی در فراقش سوختن

عشق یعنی لحظه های التهاب

عشق یعنی لحظه های ناب ناب

عشق یعنی سوز نی ، آه شبان

ای کاش احساسم گلی می بود ، میریخت عطرش را به دامانت

یا مثل یک پروانه پر میزد ، رقصان به روی طاق ایوانت

.

ای کاش احساسم کبوتر بود ، بر بام قلبت آشیان میکرد

از دست تو یک دانه برمیچید ، عشقی به قلبت میهمان میکرد

.

ای کاش احساسم درختی بود ، تو در پناه سایه اش بودی

یا مثل شمعی در شبت میسوخت ، تو مست در میخانه اش بودی

.

ای کاش احساسم صدایی داشت ، از حال و روزش با تو دم میزد

مثل هزاران دانه برفی ، سرما به جان دشت غم میزد

.

ای کاش احساسم هویدا بود ، در بستر قلبم نمی آسود

یا در سیاهی دو چشمانم ، خاموش نمیگشت و نمی آلود

.

ای کاش احساسم قلم میگشت ، تا در نهایت جمله ای میشد

یعنی که “دوستت دارم”ی میگشت ، تا معنی احساس من میشد !

توفانـــــــــها
در رقصِــــــــ عظیـــــمِ تــــــــو
بهـــــ شکوهمندیــــ
نیــــ لبکیــــ میـــــ نوازنــــــد،
و ترانهـــــــــ ی رگــــــــ هایتـــــــ
آفتابِــــــ همیشهــــــ را طالعـــــ میــــــــ کنـــــــد.

بگـــــــذار چنان از خوابـــــــــ بــرآیمـــــــ
کهـــــ کوچهــــ هایــــــــ شــــــهر
حضـــــــــورِ مـــــــــرا دریـــابنـــد.