ببین غمگین،

 ببین دلتنگ دیدارم...

 ببین

 خوابم نمی آید،

 بیدارم...

 نگفتم تا کنون، اما کنون بشنو:

 تورا بیش از همه کس دوست میدارم

اون منم که عاشقونه شعر چشماتو میگفتم...

 هنوزم خیـس میشه چشمام وقتی یاد تو می افتم...

 هنوزم میای تو خوابم تو شبای پر ستاره...

 هنوزم میگم خدایا کاشکی برگرده دوباره...

ای هدهد صبا . . .

عشق من ، قلبت را فشرده ام در آغوشم

میرویم تا اوج احساس عشق ، تا برسیم به جایی که نبینیم هیچ غمی را در سرنوشت

تا برسیم به جایی که من باشم و تمام وجودت ، بیخیال همه چیز، باز کن برایم آغوشت.

عشق من ، تو را در میان خویش گرفته ام ، من که از آغازش هم عاشق تو بوده ام ،

من که در تمام سختی ها در کنارت بوده ام ،

تو چقدر خوبی که تا اینجا هم از دلت راضی بوده ام… .

شب میشود و دلتنگی هایم بیشتر ، چرا نمی رسد فردا ، چند قطره اشک هم بیشتر….

فردا برسد و باز تو بیایی ، من تو را ببینم و تو با عشق کنارم بمانی …

عشق زیبای تو ، من عاشقم ، تمام احساستم به حساب قلب تو

خوب هوای قلبم را داری ، همین را میخواستم از خدا ،

تو چه احساس زیبایی داری ، همین است که همیشه شادم ،

همین است که همیشه با آرامش شبها را میخوابم….

عشق تو اینجاست در قلبم ، قلبی که درگیر است با یادت ،

خودت هم میدانی خیلی وقت است که میخواهمت

عشق من ، سرت را بگذار بر روی شانه هایم ، بگذار سکوت باشد بینمان تا بشنوم صدای نفسهایت،

تا برسم به جایی که در بر بگیرم تمام احساسات زیبایت را…

احساسی از تو ، که با آن به اینجا رسیده ام ،

که من هم مثل تو با احساس شدم و در ساحل دلت امواج مهربانت را در میان گرفته ام

با تو همیشه در اوج عشق به سر میبرم ، با تو هر جا که بخواهی میروم ،

با تو عاشقم و همیشه به قلبت عشق میدهم …

عشق میدهم تا عاشقانه بمانیم ،

تا هر جا رفتیم در آغوش هم ، این شعر را برای هم عاشقانه بخوانیم……

وقتی نیست توی خونه ، صدای تو
 با خودم حرف میزنم به جای تو
هی قدم میزنم و اشک میریزم
نمی دونی پر غصه ام عزیزم
میشینم ، سر روی زانوم میزارم
 به خدا دیگه دارم کم میارم
واسه من نزاشتی هیچ نشونه ای
تازه فهمیدم چه قدر دیوونه ای
فک می کردم میشه اون ازت جدا
منو از رو بردی برگرد وبیا
نمی دونی الان دارم چی میکشم


فک نمی کردم که دل تنگت بشم
فک می کردم میشه اون ازت جدا
 منو از رو بردی برگرد و بیا
نمی دونی الان دارم چی میکشم
فک نمی کردم که دل تنگت بشم
غم غربت داره این اتاق من
 نزار گریه بیاد سراغ من
تا نمردم تنها توی خونمون
 عزیزم خودت رو زود تر برسون
فک می کردم میشه بود ازت جدا
منو از رو بردی برگرد وبیا

من عادتم شده تنها بدون تو  ،  هر روز راه برم تو این پیاده رو

من عادتم شده چیزی نخوام ازت ، فکر منو نکن خوبم گلم فقط

دلواپس توام که ساده می شکنی و کوه غمی ، ولی حرفی نمی زنی

میترسم از پس دردات بر نیای ، من عادتم شده چیزی ازم نخوای

اصرار می کنم انکار میکنی حرفای قبلتو تکرار می کنی

این که تو میگی من تنها کس توام دنیاییه ولی دلواپس توام

   کنار قبر بی سنگم، یه سایه  ناگهان رد شد  

                                                    با گرمایی که از قبرم، به عمق کهکشان رد شد

              گرفتش مانتوی کوتاش،به شاخه های بی گیلاس

              یهو فریاد احساسم پیچید توی قبرستان

                                                    و او ایستاد و حسم کرد،دلش از بند جان رد شد

             به یادش آمدم ، آن شب که گفتم بی تو اینجایم

                                                    به اطرافش نگاهی کرد و گریه کنان رد شد...  

              بگفتم عشق من اینجام،مرا از گور بیرون آر

                                                    و در چشمان تاریکَش،شهاب عشقم رد شد

            حالا کنار قبر بی سنگم ، خوابیده است کنار من

پیش خودم دل بستمو بهش نگفتم حرفمو

حتی نگاه عاشقش باز نشکست طلسممو

خواستم بگم هرچی که هست مهر سکوتم نشکست

بغضی گلومو باز گرفت من کم شدم اون ننشست

راستش زبونم بند اومد بختك رو واژه سایه كرد

رفت و خلا منو گرفت من موندم و سکوت درد

هرچی تو فکرم بود، نبودخالی شدم از کلمه

خواستم که راحتم کنه خسته شدم یه عالمه

شاید یه لحظه ای دیگهفرصت عاشقی بشه

دوباره یک شانس دیگه شانس شقایقی باشه

شاید یه جا یه فرصتی لحظه مجالمون بده

گفتنی رو باید بگم گریه اگه اموووون بده

پیش خودم دل بستموبهش نگفتم حرفمو

خواستم بگم هرچی که هست مهر سکوتم نشکست

ممنون از دوست عزیزم سحر جون

از آدما دلم شکست، واسه همیشه
دلم میخواد دعا کنم اما نمیشه

حتی خدا جوابمو دیگه نمیده
خدا جونم یه کاری کن نگو نمیشه

بهم نگو گناه من واسه کی بوده
نگو که اشتباه من واسه چی بوده



دوسش داشتم دوسش دارم قد نفسهام
بدون اون نمیتونم ، من خیلی تنهام

چه کردن آدما با روزگارم
چه کردم با خودم ، درمون ندارم

اگه دنیا خواست تنها بمونم
نمی خواستم اونو تنها بزارم

 یک شبی مجنون نمازش را شکست
بی وضو در کوچه لیلا نشست
عشق آن شب مست مستش کرده بود
فارغ از جام الستش کرده بود
سجده ای زد بر لب درگاه او
پر زلیلا شد دل پر آه او
گفت یا رب از چه خوارم کرده ای
بر صلیب عشق دارم کرده ای
جام لیلا را به دستم داده ای
وندر این بازی شکستم داده ای
نشتر عشقش به جانم می زنی
دردم از لیلاست آنم می زنی
خسته ام زین عشق، دل خونم مکن
من که مجنونم تو مجنونم مکن
مرد این بازیچه دیگر نیستم
این تو و لیلای تو ... من نیستم
گفت: ای دیوانه لیلایت منم
در رگ پیدا و پنهانت منم
سال ها با جور لیلا ساختی
من کنارت بودم و نشناختی
عشق لیلا در دلت انداختم
صد قمار عشق یک جا باختم
کردمت آوارهء صحرا نشد
گفتم عاقل می شوی اما نشد
سوختم در حسرت یک یا ربت
غیر لیلا برنیامد از لبت
روز و شب او را صدا کردی ولی
دیدم امشب با منی گفتم بلی
مطمئن بودم به من سرمیزنی
در حریم خانه ام در میزنی
حال این لیلا که خوارت کرده بود
درس عشقش بیقرارت کرده بود
مرد راهش باش تا شاهت کنم
صد چو لیلا کشته در راهت کنم

برای من زیباتر از ریزش نم نم بارون، 

قشنگتر از دشت و بیابون، 

رنگ چشمون تو بوده. 

برای من زیباتر از طلوع خورشید بین کوهها... 

آب جاری توی رودها... 

شوق اشکای تو بوده. 

حقیقته حقیقته ای همیشه تکیه گاهم... 

ای تو شعر هر ترانم... 

بی تو همدمی ندارم.

عاشق تویی،شیدا تویی

مریم پاکیزة من، 

ای تو معنای صداقت... 

تو حقیقتی،حقیقت.

تو عزیزی،نازنینی، 

تو،تو این عشق ، عاشق ترینی

من به لطفت جون گرفتم... 

مهربونم،به تو خو گرفتم.

تو رو دوست دارم... 

تو رو دوست دارم...

تو رو دوست دارم...